ایجاد سیاست گذاری برای تغییر اولویت بندی در برنامه ریزی حمل و نقل ( که در آن وسایل نقلیه موتوری و سرعت جابه جایی آن ها را در اولویت قرار می دهد) و تشخیص نیازهای کاربران غیرموتوری، اولین گام برای ایجاد ایمنی برای همه کاربران راه است. این به معنی این نیست که رویکرد سیستم ایمن، ضد خودرو و یا ضد کسب و کار است، بلکه در این وسایل نقلیه نیز انسان هایی هستند که راه می روند، دوچرخه سواری می کنند و با اتوبوس و مترو سفر می کنند.